15 november 2018 5 min leestijd

Hoe komt het dat we zo vaak naar onszelf kijken en denken dat een bepaald deel van ons lichaam niet goed genoeg is? We zijn er erg kritisch over en praten erover als “mijn zwakke plek” of vertellen de therapeut dat “mijn vader of moeder ook een hernia in zijn of haar onderrug had”.

Door onszelf negatief te programmeren werken we falen in de hand

Tegenwoordig weten we hoe krachtig zelf-programmering is en hoe dit op zowel positieve als negatieve manier de ontwikkeling van alle delen van ons leven kan beïnvloeden, en uiteindelijk ook ons lichaam. De meesten van ons geven een geblesseerd lichaamsdeel al op voordat we er echt proberen iets aan te doen. Ik raad je ten zeerste aan om eens twee keer na te denken voordat je een lichaamsdeel afschrijft en het (en jezelf) dus niet de kans geeft om het te trainen, verbeteren en uiteindelijk een onderdeel van jezelf te laten worden.

Om naar ons lichaam te kijken en te bepalen wat het nodig heeft om te herstellen van een blessure moeten we achter twee dingen zien te komen. Ten eerste, is mijn lichaam in staat te helen, namelijk is mijn neuro-immunologische component intact en niet aangetast (erg afhankelijk van je optimale rust)? Ten tweede, kom ik aan de nodige en specifieke bewegingen die nodig zijn om optimaal weefselherstel te stimuleren?

Voor veel van ons is de onderrugblessure met name veroorzaakt door te veel achter een bureau zitten, en het herstelt zich langzaam zonder dat we correctieve bewegingen doen maar in plaats daarvan doorgaan met hetzelfde gedrag dat het veroorzaakte. Als dat bij jou het geval is ben je hoogstwaarschijnlijk bedwongen in een suboptimaal helingsproces dat zich aanpast aan je zithouding. Met andere woorden, de vorm van je wervelkolom zal veranderen afhankelijk van je geblesseerde weefsel en zal nooit in zoverre helen dat je je oude bewegingsvrijheid terug hebt. Wanneer dit vele malen gebeurt over een paar jaar, kan je bijvoorbeeld eindigen met een rug die stijf staat van het littekenweefsel en zijn originele sterke structuur bewegingsvrijheid kwijt is.

De kracht ligt bij begrijpen hoe je het probleem kan vermijden voordat het ontstaat

Voor de meesten onder ons is dit erg moeilijk door ons enorm drukke leven. Wanneer ik een patiënt benader die een moeder van drie is, de meeste dagen in de week werkt en daarbij ook een sociaal leven probeert te onderhouden ben ik erg discreet doch direct met mijn suggesties. Het begrijpen van je lichaam en wat het nodig heeft blijft centraal. Hoeveel je er daadwerkelijk aan kunt doen zal verschillen van week tot week en van persoon tot persoon.

Vaak voelen we ons hopeloos en gevangen in onze fysieke situatie, niet alleen omdat we denken dat onze lichamen ons niet goed dienen maar ook omdat de dagelijkse verantwoordelijkheden het grootste gedeelte van de dag opeisen. Een goed beginpunt is om te kijken waar je op dit moment bent wat betreft je fysieke status. Je bewust worden van je zwaktes voordat ze een probleem worden is altijd een goede zet. Je kan jezelf bijvoorbeeld vragen, “wat kan ik doen om een buffer te creëren voor mijn zitgedrag achter het bureau?”, of als je een fysieke baan hebt, “hoe weet ik of mijn lichaam sterk genoeg is om de fysieke eisen van mijn werk aan te kunnen?”.

Mogelijk heb je hulp nodig bij het evalueren van je fysieke status en ik kan het niet genoeg aanbevelen om een expert te vinden die je helpt de complexiteit van je fysieke krachten en zwaktes te begrijpen. Het is veel beter om nu al je verantwoordelijkheid te nemen dan dat je wordt gedwongen het probleem later op te lossen en je met ondraaglijke pijn bij de therapeut komt.

Hoe vaak stop jij om naar je lichaam te kijken en te bepalen wat het nodig heeft of een expert te vragen wat je kan doen? En zodra je dat doet, wat zou je dan doen met die kennis als je ziet hoe complex het is?